Warto przeczytać...

Warto przeczytać... 14 styczeń 2008  

Badania nad przemocą w rodzinie pozwoliły wyodrębnić najbardziej typowe za­chowania
sprawców przemocy, stosujących technikę „prania mózgu" do których zalicza się: izolację,
monopolizację uwagi, doprowadzenie do wyczerpania, wywoływanie lęku i depresji,
naprzemienność kary i nagrody, demonstrowanie wszechmocy i wszechwładzy,
wymuszanie drobnych przysług.
[...]

Konsekwencje „prania mózgu":

Degradacja własnego obrazu - zabiegi te powodują, że osoby doznające prze­mocy,
zmniejszają swoją aktywność, wycofują się z działania i unikają podejmowania trudnych zadań.
 Uważają, że są głupie i mało zdolne. Łatwo ulegają sugestiom i manipulacjom.
Zmieniają swoje poglądy, przyzwyczajenia, by dostosować się do życzeń sprawcy.


Przeżywanie silnego poczucia lęku i zagrożenia - ofiary mają duże poczucie winy, wstydu i lęku.
Od sprawcy oczekują jedynie kary, ponieważ wiedzą, że są pełne wad, a wszystko co robią jest niewłaściwe.
 Przeżywanie silnego poczucia winy kieru­je złość i agresywność w stronę
 własnej osoby, to z kolei powoduje, że sprawca może czuć się bezkarnie.


Wyzwalanie silnych stanów regresji - regresja jest mechanizmem obronnym,
polegającym na nawrotach do zachowań i sposobów działania z wcześniejszych okre­sów życia.
Stosowanie techniki „prania mózgu", prowadzi do wielu regresywnych zmian w osobowości ofiar.
Skutkiem tego jest ich bezradność, zanik krytycznego myślenia, powrót do myślenia
życzeniowego, czasami zanik uczuć wyższych. Procesy „prania mózgu" powodują całkowite
podporządkowanie, utratę poczucia własnej wartości i własnych przekonań oraz bezkrytyczne
przyjmowanie rzeczywistości, wykreowanej przez sprawcę.

CYKL PRZEMOCY W RODZINIE

Badania wykazały, że związki, w których kobiety doznają przemocy fizycznej ze strony swoich
partnerów, przechodzą przez trzy fazy powtarzającego się cyklu.

ZESPÓŁ STRESU POURAZOWEGO

U osób, które przeżyły katastrofy, jak również u ofiar napadów gwałtów mogą występować objawy
zaburzeń, a czasami poważne schorzenia psychiczne. W Mię­dzynarodowej Statystycznej
Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 uwzględniono osobną kategorię schorzeń
określanych jako pourazowe zaburzenie stresowe (post-traumatic stress disorder- PTSD). [...]


DLACZEGO KOBIETY NIE SZUKAJĄ POMOCY?

Warto zastanowić się, dlaczego osoby, w tym głównie kobiety,
 doznające prze­mocy w rodzinie, nie szukają pomocy.
Odpowiedzi dotyczą wielu aspektów:

Nie, bo odczuwają lęk przed zemstą ze strony partnera.
Kobieta może być zastraszona przez partnera, który grozi jej śmiercią lub śmiercią jej dzieci,
 jeśli prawda o przemocy wyjdzie na jaw.

Nie, bo odczuwają wstyd i upokorzenie.
Kobieta może być przekonana, że przemoc dotyczy tylko jej osoby,
inni zaś nie mają takich kłopotów.
Kobieta czuje się winna, może myśleć, że gdyby była lepsza,
ataki agresji nie występowałyby.
Kobieta może myśleć, że nie zasługuje na żadną pomoc.
 Kobieta ma przekonanie, że zasłużyła na swój los.


Nie, bo są zależne finansowo do partnera.
Kobieta jest uzależniona od partnera, który jest jedynym żywicielem rodziny.
Kobieta może być przekonana, że nie będzie w stanie sama utrzymywać dzieci.


Nie, bo posiadają błędne przekonania.
Kobieta wierzy, że w każdym małżeństwie istnieje przemoc.
Kobieta wierzy, że skutki przemocy są zbyt małe, by komukolwiek o tym mówić.
Kobieta ma nadzieję, że przemoc była incydentalna, a sam partner zmieni się na lepsze.
Kobieta uważa, że przemoc jest sprawą rodzinną i nie można liczyć na pomoc z zewnątrz.

Nie, bo utraciły wiarę w pomoc.
Kobieta mogła szukać pomocy, ale okazała się ona mało skuteczna.
Nie, bo nie chcą złamać tradycji kulturowo-religijnych.
Kobieta chce utrzymać małżeństwo nawet za cenę cierpienia,
ze względu na wartości religijne lub tradycje kulturowe.